De leerlingen Marcel, Sean, Mauro, Anouk, Marijn, Ebel, Judith en Shannon uit mavo-3 brachten eind maart een bezoek aan Auschwitz. Zij waren diep onder de indruk van dit bezoek en ieder schreef hierover een gedicht.
Toeristen die het elke dag bezoeken,
Beseffen hoe het voor de Joden zou zijn gemoeten.
Duizenden Joden die onschuldig zijn vermoord,
En niemand die er toen wat van heeft gehoord.
Mensen die de trein instapten,
Denkend dat ze een goed leven kregen,
Terwijl het spoor al ophield bij het vernietigingskamp.
Hoe de Duitsers zo gemeen tegen de Joden deden,
Zullen we nooit weten.
Maar één ding is zeker,
Dit zullen we nooit vergeten.
Anouk
Die vraag
De bevrijding is gekomen,
Maar hun toekomst is wel afgenomen.
Trauma’s en flashbacks blijven hun bij,
Nooit zijn ze echt weer vrij.
De Nazi’s zijn gekomen en gegaan,
Maar hun herinneringen blijven altijd bestaan.
De bewijzen zijn overal van hun lichaam af te lezen,
Elke dag zullen ze het weer herbeleven.
Allemaal beleven ze het op hun eigen manier,
Maar allemaal hebben ze diezelfde vraag.
“Wanneer houdt het op?”
Nog steeds zien we de gevolgen,
Wanneer houdt het op?
Shannon
Waarom?
Waarom ? vraag ik me af,
Zo veel mensen zo vele levens.
Het is niet voor te stellen zo erg.
Je gunt het niemand.
Maar toch is het gebeurd,
Waarom?
Ik heb er geen antwoord op,
ik kan het me niet voorstellen.
Het eind van het spoor,
Is ook het eind van je leven
Waarom?
Ebel
Ik zat te denken hoe het was toen ik daar liep,
prikkeldraad tot het einde wat je ziet.
Onschuldige mensen in trein, niet wetend waar ze zijn.
Jong oud klein of lang ze waren allemaal doodsbang voor wat er kwam.
Niet wetend waar ze zijn dagen lang in de trein, het licht viel door een kier
dat was de enige manier.
Bijna iedereen is in die tijd wel iemand verloren, verdrietig als nooit te voren.
Iets om nooit meer te vergeten, dat is iets wat wij zeker weten.
Marijn
Auschwitz
Ik ben er geweest, om te kijken hoe het was,
hoe de mensen het daar hadden
Ik zette een stap binnen en voelde het gelijk,
de angst van het niet weten wat je te wachten staat, wat er komen gaat.
Ik liep daar, langs de zelfde weg waar toen de mensen nietsvermoedend naar hun laatste rustplaats liepen.
Ik zag het einde van de spoorrails, een doodlopend einde, dat zal ik nooit vergeten.
Judith
Je herkent het meteen,
Dat bord met ‘arbeit mach frei’
Alle zijn er ook door naar binnen gekomen,
En nu bij dat dezelfde bord staan wij.
Vroeger hadden hier de nazi’s hier de macht.
En de joden hier overleden
En wat dachten die joden,
Misschien van ‘god luister naar onze gebeden’
Niet alleen joden zijn hier geweest.
Soms zelfs onschuldige mensen
Wat dachten ze toen ze daar kwamen
Wat waren nog hun wensen
Stel u eens voor,
Uw leven word je zo afgenomen
Alles wat je wou doen is verloren
In de oorlog zou dat zo voor kunnen komen.
In het vernietigingskamp was het veel erger,
Joden werden daar gewoon vermoord
Wat dachten die mensen,
We gaan douchen, en straks zien we weer de rest van onze soort
Je komt door de dodenpoort naar binnen
Erg eng is dat daar
waar moet je beginnen
In die 140 hectaar
Al die barakken staan daar op een rij
Vroeger in 1 barak zaten 500 mensen
een stuk op 7 op een laag
Kennen de Duitsers geen grenzen.
Ik heb er veel van geleerd in Auschwitz
Wat dachten de mensen in die tijd dan
Wisten ze hoe erg het was
ik snap er niks van
Mauro
Overlevenden
Wat moet er gebeuren met de overlevenden
Kinderen, die hun ouders verloren zijn?
Ouders, die hun kinderen verloren zijn?
Wat zou het verschil toen
Met het verschil tussen ons zijn geweest?
Sean
Al die nagels
Die je ziet in de muren en bomen
En de vogels wat vloten ze een vrolijk deuntje dat zal vast niet.
Waarom al dat as en waar is dat heen gevlogen in de lucht of water en waar is het beland.
Die mensen
Wat hebben ze misdaan
Hoe kon het zo lang duren wisten ze er niks van of negeerde ze het
Waarom de joden en de rest
Waarom de leugens van het eigen land.
En al die barakken van hout of steen.
Al die haren die af geschoren zijn en was om te onteren.
Meer mensen op 140 ha dan in de hoekse waard.
Al dat leed en stres wat wilde ze ermee.
Al die barakken zonder eten of drinken
En dan de straffen om de domste dingen.
Bizar
Marcel
The post Diep onder de indruk van Auschwitz appeared first on CSG Willem van Oranje.